Оригинальный текст
Զարմանում եմ Ես (оригинал Arthur Meschian)
Աղբյուրից մաքուր ջուրը խմելիս՝ ես կհագենամ,
Եվ հետո, մի պահ կառչած ներկային, ես կզարմանամ,
Թե ինչպես եղավ, որ մեր շուրջ հանկարծ ամենը փոխվեց?
Ասում են՝ ամեն երազանք ու հույս նորից պղտորվեց.
ᅠ
Զարմանում եմ ես մեր առջև փակվող հազար դռներից,
Զարմանում եմ ես մեզ բաժան անող հազար շերտերից,
Զարմանում եմ ես և նորից-նորից ես չեմ հասկանում.
Եվ գլուխս կախ ամբողջ իմ կյանքում ազգս եմ փնտրում.
ᅠ
Ես չեմ զարմանում նորից արթնացած բյուր ճիվաղներից,
Զարմանում եմ ես նորից համբերող իմ ժողովուրդից.
Զարմանում եմ ես և չեմ վախենում օտար թշնամուց,
Խորանը երկրիս ներսից էր քանդվում և արդեն վաղուց.
ᅠ
Ժանտախտի օրոք քեֆ է ընդանում մի համատարած,
Լրբերը վերցրին իրենց երեսից դիմակն ամոթխած.
Կսպանվի սարում այրվող փամփուշտով չքնաղ պատանի,
Դատապարտելով աճյունը սառաց մի ճոխ թաղումի.
ᅠ
Զարմանում եմ ես, որ նորից-նորից, գլուխը կորցրած,
Ընթանում ենք մենք անցած ուղիով արդեն բթացած.
Զարմանում եմ ես, որ այս աշխարհում ոչինչ չի փոխվում,
Անիվը սելի նորից կոտրվեց իր սիրած փոսում.
ᅠ
Զարմանում եմ ես դատարկ ու պարապ ինչ-որ հույսերից.
Զարմանում եմ ես, որ չեմ զարմանում էլ ոչ մի բանից.
Խուլ ու հնազանդ չարին հանձնված այս մեծ աշխարհից,
Եվ մարդկանց անդունդը տանող ճանապարհներից.
ᅠ
ᅠ
ᅠ
Перевод
Поражаюсь я (перевод Anvaver Punk)
Жажду свою утолю чистой ключевой водой,
А затем, зацепившись на мгновение за настоящее, я удивлюсь.
Как так получилось, что мир вокруг так изменился?
Поговаривают, надежды наши опустели, а мечтам вновь не суждено сбыться.
Удивляюсь я тысячам дверей, что были пред нами закрыты,
Удивляюсь я непроницаемым покровам, отдаляющим людей друг от друга.
Поражаясь я, вновь и вновь не находя ответов.
Устремив взгляд к земле, так я и бреду всю жизнь в поиске своего народа.
Не удивляюсь я пробудившимся демонам,
Но тело берёт дрожь от силы моего народа.
Удивляюсь я и не робею пред неизвестным злом,
Только вот уже очень давно дом мой угасает изнутри. 1
Бытие наше полнится ярким празднеством, подобно пиру в чуму,
Маски стыда наконец слетели с их злобных лиц.
В один лишь миг оборвётся жизнь измученного воина,
Чьи останки отныне преданы земле всему миру напоказ.
Вновь и вновь теряя голову, поражаюсь я лишь тому,
Как бесконечно повторяем мы один и тот же скорбный путь.
Диву даюсь я тому, что в мире этом ничего не меняется,
Как глупцы ломают свои повозки по одним и тем же избитым дорогам.
Удивляют меня сердца, чьи надежды отчаянно тщетны.
Удивляюсь я и тому, что удивление мне уже чуждо.
Не удивить меня даже покорно отдавшим свои жизни в руки лжи,
И тропам, что ведут нас к пропасти.
1 - "Երկիր" - страна, держава, родной дом
Comments are off this post